Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η χώρα ολόκληρη βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα του να διαλέξει μεταξύ του «κακού» και του «χειρότερου». «Καλό σενάριο» ως επιλογή δεν υπήρχε και ποτέ δεν υπήρξε από την αρχή της εισόδου μας στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Δεν θεωρώ ότι η συγκεκριμένη συμφωνία του δευτέρου μνημονίου είναι η καλύτερη δυνατή που μπορούσε να γίνει και δεν θεωρώ ότι αυτό το ίδιο το δεύτερο μνημόνιο θα αποτελέσει μια θετική εξέλιξη για τη ζωή όλων μας. Όσοι προσπάθησαν να με πείσουν για την «αναγκαιότητά» του με το επιχείρημα ότι με αυτό θα βγούμε από το πρόβλημά μας και θα οδηγηθούμε στην ανάπτυξη, δεν με έπεισαν.
Ο ένας και μοναδικός λόγος για τον οποίο επέλεξα να στηρίξω την επιλογή αυτή και να ψηφίσω θετικά, είναι ότι δεν μπορώ να συμβάλω στο να οδηγηθεί η χώρα μου στη άμεση και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στο χάος που συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε έντιμα, μπορεί όλοι μας να χαιρόμασταν και να πανηγυρίζαμε τις πρώτες ώρες, μπορεί να το θεωρούσαμε μια νίκη του πληγωμένου εθνικού μας φρονήματος και μια ικανοποίηση του πατριωτικού μας αισθήματος αλλά στις αμέσως επόμενες ώρες, θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με μια απολύτως εφιαλτική κατάσταση, για την οποία κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί που πιθανόν θα οδηγούσε. Το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όλους τους Πολίτες που με έχουν εμπιστευθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, η κοινή αγωνία των διλημμάτων που μοιραζόμαστε όλο αυτό το διάστημα αλλά και τα μηνύματα που λαμβάνω από τους ίδιους, με οδήγησαν μεταξύ της βέβαιης καταστροφής και της μίας πιθανότητας επιβίωσης της χώρας, να επιλέξω συνειδητά τη δεύτερη. Και επιθυμώ να επαναλάβω, ότι αυτό είναι και το μοναδικό σκεπτικό με βάση το οποίο οδηγήθηκα στη συγκεκριμένη επιλογή και κανένα άλλο. Δεν υπαναχωρώ σε καμία από τις αρχικές μου θέσεις και είμαι συνεπής στην πορεία και τις επιλογές μου από την αρχή αυτής της περιπέτειας για τη χώρα έως και σήμερα. Η άμεση και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η έξοδο της χώρας από το Ευρώ και η επιστροφή στη Δραχμή, πιστεύω ότι είναι τεράστιο λάθος. Η εθνική υπερηφάνεια όλων μας, έχει πληγεί εξίσου το ίδιο και όχι άλλων πιο πολύ και άλλων πιο λίγο. Τα ίδια αρνητικά συναισθήματα κατέχουν όλους μας, για τη στάση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οδηγούμαστε στη λήψη αποφάσεων, από εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μας συμπεριφέρονται ως εταίροι και αλληλέγγυοι.
Όμως την ώρα αυτή, οφείλουμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να μην επιτρέψουμε στον ανεξέλεγκτο συναισθηματισμό να επικρατήσει της ορθολογικής σκέψης των πραγμάτων. Αυτή ακριβώς η ορθολογική σκέψη, λέει πως δεν μας επιτρέπεται να παρασυρθούμε, δεν μας επιτρέπεται να οδηγήσουμε τη χώρα στη χρεοκοπία και να επιταχύνουμε την καταστροφή της. Αντιθέτως, καθήκον όλων μας είναι να παλέψουμε με οτιδήποτε μέσο μας παρέχεται, με κεντρικό στόχο την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι σαφές ότι η κρίση δεν είναι «ελληνικό» αλλά «ευρωπαϊκό» πρόβλημα. Και όταν η Ευρώπη αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να βρει συνολική και οριστική λύση στο πρόβλημα αυτό, εμείς οφείλουμε να είμαστε τμήμα της και η λύση αυτή να αφορά κι εμάς. Θα ήταν ότι πιο καταστροφικό θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς, να έχουμε βρεθεί εκτός Ε.Ε., τη στιγμή που η Ευρώπη θα βρίσκει λύση στο πρόβλημα της κρίσης. Οφείλουμε να κάνουμε το παν δυνατόν, για να παραμείνουμε στην Ευρώπη και να αγωνιστούμε για την Ευρώπη που θέλουμε και την Ευρώπη θα έπρεπε να έχουμε ήδη: την Ευρώπη της αλληλεγγύης, την Ευρώπη που σέβεται τις γεωπολιτικές και πολιτισμικές διαφορές των μελών της, την Ευρώπη αρωγό στη δυσκολία, την Ευρώπη που έχει ανοικτά τα μάτια της προς όλο τον κόσμο τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση και δεν εξαντλείται σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια. Και για να τα πετύχουμε όλα αυτά, οφείλουμε να είμαστε «εντός» και όχι «εκτός» της Ευρώπης.
