«Δεν είναι η πρώτη φορά που θα υποστηρίξω δημόσια ότι το θέμα του χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού γενικά - αλλά και ειδικά για την Κέρκυρα - αποτελεί πραγματικά το «Α» και το «Ω» κάθε δυνατότητα μελλοντικής ανάπτυξης. Η Κέρκυρα είναι ένα νησί με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ισχυρή και απόλυτα διακριτή «Ταυτότητα». Η ταυτότητά της αυτή, έχει διαμορφωθεί κυρίως από το γεγονός ότι για μακρό χρονικό διάστημα, υπήρξε κεντρικό σημείο διασταύρωσης διαφόρων ειδών «ρευμάτων»: πολιτιστικών, μεταναστευτικών και κοινωνικών. Το αποτέλεσμα της σύνθεσης όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων, δεν δημιούργησε ένα «αλλόκοτο μείγμα» αλλά αντιθέτως ένα αρμονικό αποτέλεσμα, το οποίο έχει εντάξει άφοβα στο καθημερινό λειτουργικό του περιβάλλον, όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές. Όπως έχω ξαναπεί φίλες και φίλοι, η Κέρκυρα είναι ένα μέρος «διαχρονικά ανοικτό» σε όλων των ειδών τις επιρροές. Οι επιρροές όμως αυτές, ανάλογα με τον τρόπο που θα αξιοποιηθούν μπορούν να μετατραπούν είτε σε «κινδύνους», είτε σε «ευκαιρίες» για τη μελλοντική ανάπτυξη του νησιού.
Το σύγχρονο τοπίο του νησιού που έχουμε στα χέρια μας τη στιγμή αυτή, είναι προβληματικό ? και νομίζω ότι σε αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι. Ο τουρισμός, υπήρξε η βασική πλατφόρμα στην οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη των περασμένων δεκαετιών για το νησί μας. Όμως η «έκρηξη» του τουρισμού στην Κέρκυρα, θα έλεγα ότι μάλλον μας παρέσυρε σε μια λογική εκμετάλλευσης «εδώ-και-τώρα», χωρίς καμία πρόβλεψη και σχεδιασμό για το αύριο. Δυστυχώς όμως, το «τότε-αύριο», είναι το «τώρα» του «σήμερα». Επομένως, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια για αναβολές, δεν έχουμε πλέον την «πολυτέλεια» να μεταφέρουμε το θέμα για αργότερα. Οφείλουμε να δώσουμε λύσεις άμεσα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Σε διαφορετική περίπτωση, θα υποστούμε τις συνέπειες και μάλιστα σε σύντομο χρόνο - αν δεν έχουμε ήδη αρχίσει να τις βιώνουμε...
Όταν πλέον μιλάμε για «χωροταξία» και «πολεοδομικό σχεδιασμό» - μιλάμε για «περιβάλλον». Σε μια προηγούμενη τοποθέτηση μου τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε μια συζήτηση σχετική με το θέμα της μελλοντικής εικόνας της πόλης μας, είχαμε επισημάνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα έχει υιοθετήσει έναν ευρύτερο - και πολύ πιο σωστό κατά τη γνώμη μου - ορισμό της έννοιας του «περιβάλλοντος». Σύμφωνα με το νέο αυτό ορισμό, «περιβάλλον» δεν είναι μόνο τα φυσικά, γεωμορφικά χαρακτηριστικά μιας περιοχής αλλά και όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία διαμορφώνουν την Ταυτότητα του κάθε χώρου - κυρίως μέσα από το πρίσμα της συναισθηματικής μνήμης και του δεσμού που έχουν οι κάτοικοί του με το χώρο αυτό. Πιστεύω ότι αυτός ο ευρύτερος ορισμός του «περιβάλλοντος» ταιριάζει απόλυτα σε ένα μέρος όπως η Κέρκυρα.
Ως προς αυτό το «περιβάλλον» λοιπόν του νησιού μας, μέχρι στιγμής έχουμε κινηθεί με μια λογική τουλάχιστον αυτοκαταστροφική. Στα αστικά τοπία της Κέρκυρας, η αναρχία που επικρατεί σε χωροταξικό και πολεοδομικό επίπεδο είναι προφανής, ακόμη και για τον μη ειδικό στο ζήτημα. Όμως οι όροι «χωροταξία» και «πολεοδομία» δεν είναι αφηρημένες τεχνικές έννοιες, οι οποίες αφορούν μόνο τους ειδικούς αλλά έννοιες οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την καθημερινότητά μας και έννοιες από τις οποίες εξαρτάται εν πολλοίς η ποιότητα ζωής όλων μας. Θα πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας, ότι οι πάντες έχουν μερίδιο ευθύνης στη βελτίωση ή την υποβάθμιση της εικόνας του νησιού μας.
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο επίπεδα στο πρόβλημα αυτό: τη στάση μας ως προς τις ήδη υπάρχουσες ρυθμίσεις και τη στάση μας ως προς την ύπαρξη ενός μελλοντικού σχεδιασμού. Ως προς το πρώτο επίπεδο, η επιδίωξη εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων, η παράβαση των χωροταξικών και πολεοδομικών κανονισμών και η εκτός ορίων προσπάθεια εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος, είναι καταστροφικές. Οι ρυθμίσεις οφείλουν να ισχύουν για όλους, με αυστηρό και απαρέγκλιτο τρόπο. Τα «παραθυράκια» και οι «εκ του πλαγίου» ερμηνευτικές λογικές των ρυθμίσεων που σχετίζονται με χωροταξικά και πολεοδομικά θέματα, πρέπει να εκλείψουν άμεσα. Ως προς το δεύτερο επίπεδο, πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους μας ότι το μέλλον απαιτεί σχεδιασμό, πρόβλεψη και μεθοδική οργάνωση. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε τον τόπο μας στην τύχη του. Αυτό σημαίνει, ότι οφείλουμε να συναινέσουμε όλοι σε ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό και να δράσουμε με ένα συντεταγμένο και κεντρικό τρόπο, χωρίς παρεκκλίσεις και αυτόνομες αποφάσεις των τοπικών αυτοδιοικητικών αρχών. Επομένως, απαιτούνται προτάσεις, απαιτείται διάλογος επί των προτάσεων αυτών και - πάνω απ' όλα - απαιτείται συναίνεση και βούληση για εφαρμογή των όποιων αποφάσεων ληφθούν».
